Ποια είναι η κατάσταση που παρατηρούμε, διαρκώς, στις περισσότερες φάσεις της ζωή μας;
Η στασιμότητα, θα μπορούσαμε να πούμε πως ,πλέον , έχει γίνει κάτι σαν χαρακτηριστικό των ανθρώπων. Τα γεγονότα μας οδηγούν σιγά-σιγά προς τον «πνιγμό» ,αλλά η σταύρωση των χεριών έχει γίνει αντανακλαστική κίνηση.
Είναι σαν να προσπαθεί ο κόσμος να καταρρίψει τον 3ο νόμο του Νεύτωνα. Υποτίθεται πως η δράση προκαλεί την αντίστοιχη αντίδραση. Ωστόσο το φαινόμενο της αντίδρασης γίνεται διαρκώς και πιο σπάνιο. Δεν απαιτείται κάποια ακραία ανταπόκριση (το να απαιτούνταν δε θα ήταν ρεαλιστικό, θα υπερτιμούνταν οι συνάνθρωποι μας κατ’ αυτό τον τρόπο).Οι προσδοκίες που έχει ο καθένας για τον άλλον είναι μηδαμινές.
Τι είναι όμως αυτό που κρατάει τους περισσότερους από το να αντιδράσουν σε ό,τι τους καταπιέζει;
Η έκθεση; Μπορεί.
Ο φόβος; Ίσως.
Αυτό όμως για το οποίο μπορούμε να μιλήσουμε με ακρίβεια είναι η εικόνα, κοινώς γνωστόν ως το «φαίνεσθαι». Όλοι επιθυμούν το καλύτερο για τον εαυτό τους, δεν είναι όμως πάντα αυτό το αληθές. Αν το καλύτερο είναι κάτι που διαμορφώνουμε εμείς και δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα, τότε αυτό συνεπώς ονομάζεται ψευδαίσθηση.
Παράδειγμα 1: Όταν η Ελλάδα θεωρείται μια τριτοκοσμική χώρα διεθνώς αλλά ο μέσος Έλληνας θέλει να πιστεύει πως ανήκει στο δυτικό κόσμο (επειδή και μόνο η ιδέα του αστού τον διεγείρει) τότε μιλάμε για ψευδαίσθηση και εγκλωβισμό στο φαίνεσθαι.
Παράδειγμα 2: Όταν η πλειονότητα των ελληνικών οικογενειών δεν μπορεί να προσεγγίσει πια ούτε την έννοια της επιβίωσης (για τη διαβίωση δεν γεννάται θέμα, για ευνόητους λόγους) και ο μέσος νεαρός ενήλικας παραμένει απολίτικ -με το νου του από ιδεολογία- και κατασπαταλάει πλήθος χρημάτων (τα οποία νομίζει πως βγήκαν από τη Monopoly) στο βωμό της εικόνας του, τότε μιλάμε πάλι για ψευδαίσθηση.
Παράδειγμα 3: ‘Όταν ο κάθε αρχομανής επιδιώκει την κατάκτηση κάποιας θέσης είτε σε συνοικιακό πολιτιστικό σύλλογο αλλά και στο 15μελές του λυκείου του ,είτε σε κοινοβουλευτικό κόμμα –γνωρίζοντας πάντα το βάθος της ανικανότητας του- τότε μιλάμε για εγκλωβισμό στο «εγώ».
Παράδειγμα 3α: Όταν το εκάστοτε στέλεχος μιας παράταξης κυνηγάει την επανεκλογή του διαρκώς (και την πετυχαίνει) προωθώντας απόψεις που κατορθώνουν να βλάπτουν σοβαρά την ακοή και τα εγκεφαλικά κύτταρα του κάθε νοήμονος ανθρώπου τότε δε μιλάμε σίγουρα για αξιοκρατία αλλά για χαμηλό επίπεδο νοημοσύνης και ευπιστία.
Όλα αυτά είναι ένα περιττό άγχος ,το οποίο δε γίνεται συνειδητό διότι θεωρείται πως το ιδεατό του καθενός για μια καλή ζωή αξίζει τη φθορά που υποβάλλουμε τον εαυτό μας.
Υπάρχει όμως και η άποψη πως η ζωή δεν είναι κάτι που συνάδει με την ευδαιμονία, αλλά μια πρόκληση, πολύ περισσότερο μια διαδικασία γεμάτη προκλήσεις που δεν έχει ως στόχο την ευτυχία ,παρόλο που οι άνθρωποι την «περνούν» με βασική επιδίωξη την κατάκτηση της.
Σίγουρα υπήρξαν κάποιοι που ευτύχησαν σε μεγάλη διάρκεια, δεν ήταν όμως σε καμία περίπτωση φορτωμένοι με το άγχος μιας φανταστικής εικόνας, οπού φανταστικό είναι το ψεύτικο γιατί πολύ απλά ο κόσμος της φαντασίας δεν οριοθετείται και τα όρια είναι προϋπόθεση του ρεαλισμού.
Και αν δεν είμαστε έστω και λίγο ρεαλιστές, ποίο είναι το νόημα;
Αν δεν υπάρχει ο ρεαλισμός ,που συνδέεται με την αυτογνωσία, πώς θα υπάρξει η εξέλιξη;
Δε θα υπάρξει, πράγμα αυτονόητο, καθώς θα υπερνικήσει η στασιμότητα.
Charles
