Τι μας ωθεί στο να πιστεύουμε σε κάτι άλλο περισσότερο από τον εαυτό μας;
Αν κάθε φορά που δυσκολευόμασταν μας μάθαιναν να ξεπερνάμε τα προσκόμματα μόνοι μας και όχι κατατρέχοντας σε προσευχές και θεότητες δεν θα μεγαλώναμε μέσα σε ένα πλαίσιο ανασφάλειας, φοβούμενοι μήπως προκύψει κάτι που θα μας οδηγήσει εκτός πορείας.
The ugly truth:
Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος δέχτηκε να ζει βάσει επιδείξεων ανωτέρων δυνάμεων, δεδομένου πως κατά αυτόν τον τρόπο είναι ευκολότερο να επιρρίψει ευθύνες σε κάτι που και ο ίδιος ενδόμυχα αμφιβάλλει για την ύπαρξη του, παρά στον ίδιο του τον εαυτό.
Ο ίδιος ο άνθρωπος που προσπαθεί να επιβληθεί στους γύρω του, στη φύση, στο χρόνο ,ακόμα και στον θάνατο, δε δέχεται τις ευθύνες των πράξεων του. Εξελίσσεται σε ένα θρασύτατο όν, και ενώ ευθύνεται για τα περισσότερα που του συμβαίνουν προτιμά να εμμένει στη προσπάθεια να ασκεί έλεγχο σε ό,τι μπορεί θέτοντας τον εαυτό του σε μια διαδικασία προσπέρασης ενός «Θεού» που ο ίδιος κατασκεύασε.
Σαφώς και ο πόνος είναι μια κατάσταση που ο καθένας τη βιώνει με το δικό του τρόπο, αλλά τα πράγματα θα ήταν αρκετά διαφορετικά αν γινόταν συνειδητό ότι ο μόνος που μπορεί να σε βγάλει από αυτήν είναι ο ίδιος σου ο εαυτός.
Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται πως «η ανώτερη δύναμη» στην οποία πιστεύει είναι μια επινόηση που του ανήκει, πράγμα που τον εκθειάζει αν σκεφτούμε πως ενώ επιδιώκει την επιβολή υποτάσσεται στις ίδιες του τις αδυναμίες.
Δεν είναι άξιο κοροϊδίας το γεγονός πως οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη για στήριξη. Θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε τις θρησκείες σαν μια προσπάθεια του ανθρώπου να εξηγήσει καταστάσεις και να αναζητά βοήθεια. Η πραγματικότητα, ωστόσο, δείχνει πως πρόκειται για ένα δημιούργημα το οποίο η ανθρωπότητα προσπαθεί με κάθε ευκαιρία να το ξεπεράσει, το κατηγορεί για κάθε αναποδιά ,ενώ παράλληλα κατατρέχει σε αυτό με την παραμικρή δυσκολία.
Ευθυνόφοβοι θα αποδειχθούμε στις περισσότερες φάσεις τις ζωής μας, για αυτό και σκοπός του άρθρου δεν είναι η αφύπνιση αλλά η επιδεικτική έκθεση της εξέλιξης της ανθρώπινης δειλίας και αδυναμίας. Τα χαρακτηριστικά αυτά παρουσιάζουν μια εξαιρετική όξυνση χρόνια με τα χρόνια και με αυτόν τον τρόπο εντείνεται και η πίστη μας σε θρησκευτικές επινοήσεις.
Αυτές εν συνεχεία αποκτούν περισσότερους πιστούς και μετατρέπονται σε ισχυρούς φορείς, οι οποίοι έχουν την ικανότητα –την οποία και αξιοποιούν- να μεταδίδουν απόψεις που ενίοτε τείνουν και προς την προπαγάνδα.
Και φτάνουμε στην πολιτική προσέγγιση του θέματος όπου οι φορείς αυτοί τρέπονται σε εξουσία. Μέσω αυτής εκμαιεύονται ο προσηλυτισμός και μια ειδεχθής κακία σαν με μορφή φόβου.
Είναι, για παράδειγμα, λυπηρός ο τρόπος αντιμετώπισης των προσφύγων από τους ανθρώπους που «υποτίθεται» πως έχουν στενή επαφή με την εκκλησία, και αυτό γίνεται γιατί δεν έχουν επαφή με την αλληλεγγύη…
Charles
