Ωστόσο, όπως δείχνει η πραγματικότητα, το πρόβλημα της έλλειψης άσκησης κάθε άλλο παρά με τέτοιου τύπου ενέργειες μπορεί να λυθεί, την ώρα που είναι προφανές ότι για τη συγκεκριμένη κατάσταση σοβαρές ευθύνες έχουν και οι ίδιες οι πολιτικές της ΕΕ που έχουν εφαρμοστεί στους τομείς της άθλησης και της φυσικής αγωγής.
Σύμφωνα με τα όσα δηλώνουν κατά καιρούς οι αρμόδιοι της ΕΕ, η αύξηση των πρωτοβουλιών όσον αφορά τους τομείς του αθλητισμού και της φυσικής αγωγής, όπως και η αντίστοιχη στη διεξαγωγή ερευνών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για τα συγκεκριμένα θέματα, γίνεται προκειμένου η ίδια η ΕΕ να «χτυπήσει καμπανάκι» για τους κινδύνους που προκαλεί η έλλειψη σωματικής άσκησης και ιδιαίτερα στις νεαρές ηλικίες. Βάσει αυτών των ερευνών η ΕΕ δείχνει να λαμβάνει σοβαρά υπόψη ορισμένα στοιχεία που αφορούν την πρόωρη θνησιμότητα, τα επίπεδα παχυσαρκίας, το διαβήτη, τον καρκίνο του μαστού και του παχέος εντέρου, την ισχαιμική καρδιοπάθεια και άλλες παθήσεις σε όλη την Ευρώπη.
Όμως, το ερώτημα είναι για ποιους λόγους το κάνει αυτό η ΕΕ και τι είναι αυτό που την ενδιαφέρει. Όπως ομολογούν οι ίδιοι οι αρμόδιοι στις διάφορες εκδηλώσεις, το πρόβλημα γι’ αυτούς είναι ότι αυτές οι παθήσεις που προκαλούνται από την έλλειψη σωματικής άσκησης συνεπάγονται άμεσο και έμμεσο οικονομικό κόστος, από το οποίο η ΕΕ πρέπει να απαλλαγεί! Για την ίδια την ΕΕ το χαμηλό επίπεδο φυσικής κατάστασης των εργαζομένων συνεπάγεται μη αποδοτικότητα στην εργασία, επιβάρυνση της οικονομίας σε ζητήματα ιατρικής περίθαλψης, παροχής φαρμάκων κ.τ.λ.
Την ίδια ώρα, όμως, που η ίδια η ΕΕ φέρεται να κόπτεται για τα όσα συμβαίνουν, όχι μόνο επιτρέπει αλλά δημιουργεί και τις προϋποθέσεις, βάζει τις βάσεις για τη μετατροπή της άθλησης σε εμπόρευμα σε μια βιομηχανία κέρδους από πλευράς επιχειρηματιών και πολυεθνικών, προκρίνοντας συνεχώς τις πολιτικές εμπορευματοποίησης του αθλητισμού. Είναι αυτές οι πολιτικές που, για παράδειγμα, και στη χώρα μας (όπως και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο), εφαρμοσμένες κατά γράμμα από τις κυβερνήσεις που έχουν υπάρξει μέχρι σήμερα, έχουν μετατρέψει την άθληση σε πολυτέλεια για τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Που στόχο έχουν την απαλλαγή του ίδιου του κράτους από οποιαδήποτε ευθύνη για ένα οργανωμένο σχέδιο που να αφορά τη μαζική και φυσικά δωρεάν άθληση του λαού, και ανοίγουν το δρόμο για εκμετάλλευση αυτής της ανάγκης για άθληση από τα ιδιωτικά συμφέροντα.
Τα ιδιωτικά γυμναστήρια με τις υπέρογκες συνδρομές, που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, τα γήπεδα 5χ5, η ακριβή …μόδα των προσωπικών γυμναστών κατ’ οίκον, είναι μερικά από τα αποτελέσματα όλων αυτών των πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί στον αθλητισμό. Έτσι, παρά το όποιο ενδιαφέρον από πλευράς αρμοδίων της ΕΕ και των εκπροσώπων των κυβερνήσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, που υπηρετούν με τον έναν ή άλλον τρόπο τα όσα αυτή πρεσβεύει, το σίγουρο είναι ότι τέτοιου είδους πρωτοβουλίες και ενέργειες δημιουργούν μια αντίφαση. Την οποία δεν μπορεί να λύσει σήμερα το ίδιο το σύστημα ούτε η ΕΕ, ως καπιταλιστική ένωση, αφού στη σημερινή πραγματικότητα ο αθλητισμός μόνο ως ανάγκη και δικαίωμα δε θεωρείται.
