Η πεζοδρόμηση της οδού Π. Λεβαντή στο Ελευθέριο Κορδελιό ολοκληρώθηκε στο τέλος του 1997.
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΖΟΔΡΟΜΗΣΗΣ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ
«ΛΟΥΚΕΤΟ» ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ Π. ΛΕΒΑΝΤΗ, ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΟ ΧΑΟΣ, ΑΝΑΣΤΑΤΟΙ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑΡΧΕΣ, ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΔΗΓΟΙ
Μετά από πολλούς μήνες ρυμοτομικού «αυτοσχεδιασμού» και καταστροφικής μανίας, τα έργα στην Π. Λεβαντή, βαίνουν προς το τέλος τους. Τώρα που η κατασκευή ολοκληρώνεται, οι καταστηματάρχες και οι δημότες του Ελευθερίου – Κορδελιού, αντικρίζουν με φρίκη τον «ημιπεζόδρομο», που τους υποσχέθηκε η δημοτική αρχή και δεν μπορούν να πιστέψουν στα μάτια τους.
Τα πρώτα κολονάκια, ως δια μαγείας έχουν εξαφανιστεί από τις διασταυρώσεις της Π. Λεβαντή προς τους κάθετους δρόμους.
Όταν ρωτάς τους κατοίκους χαμογελούν και απαντούν όλο νόημα «δε γνωρίζουμε, κάποιος περαστικός θα τα παρέσυρε με το αυτοκίνητό του…»
Το ξήλωμα των πασσάλων, είναι μια ένδειξη της δυσαρέσκειας που προκαλούν οι ευρεσιτεχνίες της δημοτικής αρχής και ένα είναι σίγουρο. Μέρα με τη μέρα οι δημότες συνειδητοποιούν τον αποκλεισμό τους απ’ όλες τις δραστηριότητες της κοινωνικής ζωής της πόλης, το θάψιμο της τοπικής αγοράς, τη μεγάλη κοινωνική αναστάτωση που έφερε η πεζοδρόμηση της Πέτρου Λεβαντή.
Πρόσφατα πάλι, ανοίχτηκε κι ο δρόμος προς το άγαλμα που δεν προβλέπεται απ’ το αρχικό σχέδιο.
Ποιος τον άνοιξε; Ο δήμαρχος ή οι κάτοικοι για να έχουν πρόσβαση στο περιφειακό; Αυτό δεν έχει τόση σημασία, όσο το ότι έστω και αργά όλοι κατανοούν την ακαταλληλότητα του έργου και το άγχος το οποίο προσθέτει στους δημότες.
Φυσικά μέρα με τη μέρα και ένα πασσαλάκι αφαιρείται.
Τυχαία ή συνειδητά, παρασύρεται απ’ τ’ αυτοκίνητα, ξηλώνεται και τέλος πάντων, απομακρύνεται αφήνοντας μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Είναι δυνατόν να μην κατανοούν όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι δημότες την αναγκαιότητα του έργου και την αναβάθμιση που έφερε στο δήμο; Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο και δεν το ’χουμε αντιληφθεί;
«Βλέπεις εσύ πουθενά πεζόδρομο; Ποιον πεζόδρομο; Εδώ στήνουν χορό κάθε μέρα τ’ αυτοκίνητα που δε χωρούν να παρκάρουν. Έχουν τοποθετηθεί και τα κολονάκια και δε χωρά να περάσει ούτε φορτηγό», λέει ο Χρήστος Δανδής που διατηρεί δισκοπωλείο στην Π. Λεβαντή.
«Δεν ξέρω πια πως να το χαρακτηρίσω αυτό που γίνεται εδώ, αλλά δεν πάει άλλο. Γέμισε ο δρόμος κολονάκια. Κάθε μέρα τ’ αυτοκίνητα πέφτουν επάνω τους και τα ξηλώνουν. Μια φωτιά να πάρει κάποιο σπίτι ένα ασθενοφόρο να χρειαστεί δεν χωρά να περάσει.
Θα καταστραφεί όλος ο δήμος για το χατίρι του δημάρχου». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο κ. Τριβόλας, ιδιοκτήτης του διπλανού καταστήματος, εκφράζει την οργή του. «Μα είναι πράγματα αυτά! Τα μαγαζιά μας έχουν εξαφανιστεί!
Ο τζίρος έχει πέσει στο 50%. Ένας ένας θ’ αρχίσουμε να κλείνουμε.
Ο εμπορικός δρόμος του Ελευθερίου – Κορδελιού, πεθαίνει. ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ»…
ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Η ΑΜΦΙΔΡΟΜΗΣΗ
Μπορεί τ’ άλλα να μην ικανοποιούν τους δημότες, αλλά η σηματοδότηση είναι ένα… όνειρο. Χωρίς καθυστέρηση, ο δήμος σε συνεργασία με την τροχαία, τοποθέτησε και τις πινακίδες για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας. Κυκλοφορία, τρόπος του λέγειν, αφού πια τίποτε δεν κινείται στο Ελευθέριο – Κορδελιό.
Ακόμη και οι ταξιτζήδες κατεβάζουν το κοινό πριν από την Πέτρου Λεβαντή. «Δεν πάει παρακάτω ρε παιδιά» έλεγε πριν από λίγες μέρες σε δύο νεαρούς πελάτες του, που επέμεναν να τους περάσει ο οδηγός ΤΑΞΙ, Νίκος Κυριακίδης. «Μου ζητούσαν να τους πάω απ’ την άλλη και ενώ προσπαθούσα να τους εξηγήσω ότι πρέπει να κάνουμε κύκλο, αυτοί επέμεναν. Αφού δεν πάει, όλα είναι κλειστά, πώς θα περάσει το ΤΑΞΙ; Πώς να δουλέψει το ΤΑΞΙ; Τους λες ότι πρέπει να κάνεις κύκλος και νομίζουν ότι θες να τους κοροϊδέψεις.
Και άντε, καλά, εγώ είμαι απ’ εδώ και ξέρω οδούς να τους μεταφέρω και από που να πάω. Φανταστείτε τι γίνεται με τους άλλους συναδέρφους. Δεν θέλουν ούτε καν ν’ ακούσουν για Ελευθέριο – Κορδελιό».
Παρ’ όλα αυτά σήματα μονοδρόμησης και αδιεξόδων έχουν τοποθετηθεί σ’ όλους τους κάθετους δρόμους προς την Π. Λεβαντή. Αλλά κι οι οδηγοί, μη μπορώντας να κάνουν διαφορετικά, δεν τα λαμβάνουν υπόψη. Έτσι τ’ αυτοκίνητα, παρκάρουν εκεί που πάρκαραν πριν, κινούνται αντίθετα στους νέους μονόδρομους και δεν διστάζουν να μπουν στο αντίθετο ρεύμα.
Όλα γίνονται όπως πριν, με μια μικρή διαφορά. Τώρα είναι όλοι παράνομοι…
«Πεθαίνει η τοπική αγορά», λένε οι καταστηματάρχες
Δραματική είναι η πτώση του τζίρου στα καταστήματα. Κάποιοι μάλιστα άρχισαν ήδη να τα κλείνουν, βλέποντας τα έσοδα να μειώνονται και τους πελάτες τους να καταφεύγουν για ψώνια στους όμορους δήμους. Το κατάστημα Μπάλα, είναι απ’ αυτά που πέρασαν λουκέτο, – γιατί άραγε; – ενώ κάποιοι άλλοι αφού τα έβαλαν κάτω και τα ζύγισαν, είδαν και αποείδαν και αποφάσισαν να μετακομίσουν. Άλλοι προτιμούν να κλείσουν και να δώσουν τα οικόπεδα αντιπαροχή, πιστεύοντας ότι με τον πεζόδρομο ανεβαίνει η αξία των ακινήτων.
Πάντως η τοπική αγορά, λένε οι καταστηματάρχες, σβήνει.
«Έχουν καταστρέψει τον πιο εμπορικό δρόμο του Κορδελιού», επισημαίνει ο Χαράλαμπος Αβραμίδης, ιδιοκτήτης ηλεκτρικών ειδών. «Η κίνηση στο μαγαζί έχει πέσει κατά 50%.
Ο πελάτης παλιά, περνούσε με τ’ αυτοκίνητό σταματούσε, αγόραζε αυτό που ήθελε το φόρτωνε στο Ι.Χ. και έφευγε. Τώρα δεν πατάει καν, μόνο κανένας από την περιοχή, που θέλει να αγοράσει ψιλοπράγματα, που δεν χρειάζονται κουβάλημα.
Αυτός ο πεζόδρομος είναι η ταφόπλακα της τοπικής αγοράς».
Την ίδια άποψη έχει και η κ. Νίκη Κερεκλίδου, που διατηρεί κατάστημα με έπιπλα. «Τι να πω; Δύο επιλογές έχω, ή να το κλείσω και να φύγω ή να μεταφέρω τα δικαιώματά μου εδώ και να πολεμήσω με την ψήφο μου αυτήν την κατάσταση.
Εμείς τα λέγαμε από πριν και τότε ο κ. Καϊτετζίδης νόμιζε ότι είχαμε πρόθεση. Μας έβαλαν και δύο παρκίδες μπροστά από το μαγαζί και βάζουμε τα αυτοκίνητά μας, αλλά έτσι όπως τοποθετήθηκαν τα πασσαλάκια δεν ανοίγουν οι πόρτες ή το ένα θα παρκάρουμε και θα βγούμε ή και τα δύο και θα μείνουμε μέσα.
Είναι για γέλια. Άσε που τα πασσαλάκια είναι χαμηλά και άνοιξαν οι δουλειές των λαμαρινάδων. Κάθε μέρα και σε άλλο πέφτουμε.
Το παραπάνω κείμενο είναι από το φύλλο του Οκτωβρίου – Νοεμβρίου 1997 της δίμηνης εφημερίδας «ΣΥΝ-ΕΙΔΗΣΗ» που κυκλοφορούσε στο Ελευθέριο Κορδελιό ο Στάθης Λαφαζανίδης. Οι εφημερίδες προέρχονται από το αρχείο του Στάθη Λαφαζανίδη, τον οποίο ευχαριστούμε για τη διάθεση του αρχείου του στην «Αγκίδα».