Ένας από τους τρόπους ερμηνείας της ζωής είναι η κυκλική ροή. Το ενδιαφέρον ,όμως , είναι πως αυτή αποτελείται από έναν μεγάλο κύκλο που περικλείει άλλους μικρότερους.
Σκοπός είναι η κυκλική ολοκλήρωση του καθενός από αυτούς. Ωστόσο ο άνθρωπος τείνει να επαναλαμβάνει μερικούς, να επαναλαμβάνει ορισμένες καταστάσεις.
Τι προκαλεί τον εθισμό στην επανάληψη και την αναβίωση παρόμοιών καταστάσεων;
Λογικά δεν έχει να κάνει με την αρέσκεια, αλλά με τον εγωισμό της ανθρώπινης φύσης που ωθεί τους ίδιους στο να βιώνουν καταστάσεις που ήδη έγιναν ,επιδιώκοντας διαφορετικά αποτελέσματα, ενώ ενδόμυχα -ίσως- γνωρίζουν πως η έκβαση θα είναι ίδια με τις προηγούμενες.
Έχει να κάνει με την ανικανότητα του ανθρώπινου είδους να αντιλαμβάνεται το πότε οφείλει να αποχωρήσει από μια κατάσταση ή αφού το αντιληφθεί να συγκροτήσει την απαραίτητη δύναμη για να πραγματώσει την έξοδο από την εκάστοτε κατάσταση.
Η εμμονή με ανθρώπους και καταστάσεις καταδεικνύει τις αδυναμίες και τα μειονεκτήματα αντίληψης που έχουμε. Εμμονή με πράγματα που η λογική αντιλαμβάνεται τη μηδενική τους αξία ,ωστόσο τα συναισθήματα δημιουργούν ένα θολό κάλυμμα το οποίο ,από μέρος του, του δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως ορισμένα πράγματα με την επανάληψη μπορούν να διαμορφωθούν, να αποκτήσουν διαφορετικό αποτέλεσμα.
Στην ουσία πραγματευόμαστε ένα ζήτημα φθοράς που γίνεται επί ματαίω.
Ακόμα και εκείνοι που αντιλαμβάνονται πως δεν έχει αξία η επανάληψη, μπαίνουν στη διαδικασία να την εκτελέσουν. Θεωρούν πως μπορούν να παραμείνουν ανεπηρέαστοι αλλά η αλήθεια είναι πως όσο και να το πιστεύουν ,στο τέλος χάνουν και αυτοί τον προσανατολισμό τους. Υπαίτιο για άλλη μια φορά το θολό κάλυμμα συναισθημάτων που προαναφέρθηκε.
Και όπως είναι φυσικό η συναισθηματική έξαρση εξασθενεί και αυτό που μένει είναι η αυτοκριτική που έχει κάποιος να κάνει, η οποία έπειτα από μια τέτοια κατάσταση [εμμονής] γίνεται εξαιρετικά σκληρή, δεδομένου πως κινητήρια δύναμη είναι το μυαλό, το πιο ισχυρό όργανο του ανθρώπινου σώματος.
Βέβαια, πέρα από την αυτοκριτική όταν υπάρχουν εναπομένοντα συναισθήματα το μυαλό «παίζει» παιχνίδια. Δημιουργεί αμφιβολίες και κατασκευάζει σενάρια.
- Κατά αυτόν τρόπο δημιουργείται αβεβαιότητα για το αν οι επιλογές ήταν ορθές και κερδοφόρες.
- Κατασκευάζονται υποθετικά σενάρια για το αν κάποια πράγματα είχαν γίνει με διαφορετικό τρόπο, ίσως και η έκβαση των πραγμάτων να διαμορφωνόταν εξίσου.
Η ειρωνεία του πράγματος είναι πως ενώ η διακοπή της επανάληψης, η αποχώρηση από την εκάστοτε κατάσταση, έγινε με γνώμονα την άμβλυνση της φθοράς που προκαλούνταν, οι ίδιοι αρχίζουμε να ασκούμε πίεση στον εαυτό μας και ,συνεπώς, δημιουργούμε μια εκ νέου φθορά πολύ πιο ισχυρή, δεδομένου πως εμείς είμαστε οι παραγωγοί της.
Charles