- «Άνθρωποι που εκβιάζουν το χρόνο»
Επιδιώκουν να μεγαλώσουν. Να γεμίσουν εμπειρίες τη ζωή τους από μικρή ηλικία. Τι συμβαίνει όμως όταν έχουν βιώσει πολλά πράγματα και η ζωή, και τα χρόνια που ακολουθούν είναι εξίσου πολλά; Γερνούν;
Πώς συνεχίζουν να ζουν; Σαφώς, η επιβίωση είναι μια πολύπλοκη «διαδικασία». Τα απρόοπτα είναι αυτά που την προσδιορίζουν.
Αν, όμως, υποθέσουμε πως οι εμπειρίες -πέρα από τη δυνατότητα για σωστό χειρισμό καταστάσεων που προσφέρουν- φθείρουν τη ψυχή, το μυαλό και το σώμα, πώς διατηρείται η διάθεση για συλλογή και πραγμάτωση νέων εμπειριών;
Και γιατί γίνεται αυτό το παράδοξο;
Γιατί, δηλαδή, σ’ ορισμένους ανθρώπους δημιουργείται η ανάγκη να παρακάμψουν ηλικιακές κλίμακες, ενώ ουσιαστικά δεν αποκομίζουν κάποιο κέρδος…
Ίσως να έχει να κάνει με τα όρια που δεν τους έθεσαν σε εκείνη την περίοδο και ,συνεπώς, το γεγονός πως δεν έμαθαν τη σημασία των ορίων.
Οι περισσότεροι έχουμε γνωρίσει άτομα που έχουν δώσει ένα προσωπικό νόημα στην έννοια της ζωής, επειδή ακριβώς έχουν χορτάσει εμπειρίες. Η ζωή εμπεριέχει τη ζωντάνια, για αυτούς όμως αυτό το χαρακτηριστικό παύει να υφίσταται.
Μέγιστο λάθος τους είναι το γεγονός ότι παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά ,και όχι την ίδια τη ζωή. Στην προκειμένη περίπτωση ταιριάζει το απόφθεγμα «Μόνον όταν χάσεις κάτι αντιλαμβάνεσαι την αξία του.» Μόνο εκείνοι που αναγκάστηκαν, που εκβιάστηκαν να μεγαλώσουν, μπορούν να εκτιμήσουν τη σημαντικότητα που έχουν η παιδική και εφηβική περίοδος.
Αυτά τα άτομα μόλις διακρίνουν ίχνη παιδικότητας σε άλλους μαγεύονται και γοητεύονται, ενώ ταυτόχρονα πιέζονται να τα κατανοήσουν. Είναι ένα μεικτό συναίσθημα φθόνου και νοσταλγίας, με ένα υφέρπον αίσθημα αδικίας.
- «Άνθρωποι που τους εκβιάζει ο χρόνος»
Αλληγορικά, είναι σα να έρχεται στην πόρτα τους ο χρόνος, αλλά δε τους πιέζει να βιαστούν. Πολύ απλά τους γεμίζει με απρόοπτα και τους υποδεικνύει πως δεν ελέγχουν μοναχοί τους τη ροή της εξέλιξης, αλλά από κοινού με παράγοντες εξωτερικής φύσεως που ούτε και εκείνοι ελέγχονται απαραίτητα.
Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ορισμένοι άνθρωποι φθείρονται χωρίς να το επιδιώκουν. Πόσες φορές έχουμε δει νεαρούς ενήλικες που έχουν «γεράσει». Αυτό σχετίζεται με το ρητό «τα μάτια είναι ο καθρέπτης της ψυχής» και αν προσέξει κάποιος βλέπει στα μάτια τους μια ουσιαστικά άδεια ψυχή.
- «Άνθρωποι που αρνιούνται να μεγαλώσουν»
Παρατηρούμε άτομα που ενώ τα σώματα τους είναι απόδειξη του αλύπητου χρόνου, το μυαλό τους πολύ εύκολα μπορεί να χαρακτηρισθεί «εκ προθέσεως ανώριμο» και η πρόθεση αυτή έγκειται στο ότι δεν επιδιώκουν την ωρίμανση.
Καταλήγουμε, στο ότι η ωριμότητα εν προκειμένω είναι μια επιλογή, η οποία πρέπει να επιτευχθεί καθώς δεν υπάρχουμε απλώς, αλλά πολύ περισσότερο συνυπάρχουμε.
Το συμπέρασμα είναι πως λανθασμένα επιδιώκει ο άνθρωπος να επέμβει στο χρόνο, γιατί τα αποτελέσματα διαστρέφονται. Ούτε θεοί, ούτε μαγγανείες, ούτε ιδεολογίες μπορούν να συναγωνιστούν το χρόνο. Και αυτό οφείλεται στο ότι ο χρόνος έχει τη δική του φύση, ενώ εμείς είμαστε ένα μόνο μέρος της.
Charles
